In 1923 wordt Masutatsu Oyama in Korea geboren. Op de leeftijd van negen jaar bestudeerde hij reeds het Chinese Kempo en vormen van Taekwondo. Zijn vader stuurde hem op 15-jarige leeftijd naar Japan kort voor het uitbreken van Wereldoorlog II. Aanvankelijk begon hij met de studie van Judo, waarin hij een 4de dan behaalde. In 1938 schreef Oyama zich echter in in de school van Gichin Funakoshi om zich vervolgens toe te leggen op het Goju-Ryu van Yamaguchi onder leiding van So Nei Shu. Onder zijn leiding zal Mas Oyama zich tevens bekwamen in zenmeditatie.

Oyama, ondertussen 4de dan in Karate-Do geworden, zou in 1947 het eerste All Japan Championship Karate winnen. Geïnspireerd door het beroemde boek van de samurai Miyamoto Musashi zou hij zich vervolgens in 1948 gedurende achttien maanden terugtrekken op Mount Kiyosumi in de Japanse provincie Chiba. In deze periode zou Oyama zich onderwerpen aan een rigoureuze training van lichaam en geest. De dagelijkse fysieke training wisselde hij af met zenmeditatie. In deze barre omstandigheden krijgt zijn eigen vorm van karate langzaam gestalte. Hij combineert de rechtlijnige technieken van Funakoshi met de cirkelvormige bewegingen uit het Goju-Ryu. Punt, lijn en cirkel worden het wezen van Mas Oyama's Karate. Verder legde hij de nadruk op een zo realistisch mogelijke aanpak van het vrije gevecht, zonder echter de basistechnieken en kata's te verwaarlozen.

In 1950 besloot hij de efficiëntie van zijn stijl te toetsen aan de werkelijkheid door het gevecht aan te gaan met een stier. Hiervoor huurde hij een ruimte in een slachterij waar hij drie stieren kon doden en van 49 andere de horens afsloeg. Overtuigd van zijn kunnen trok Oyama vervolgens door Azië en de Verenigde Staten, waar hij met tientallen uitdagers (boksers, worstelaars, thaiboksers, judoka's...) vocht en hen allen in luttele seconden versloeg. De meesten onder hen hadden na afloop medische zorgen of hospitalisatie nodig. Het is in deze periode dat hij zijn bijnaam the Godhand kreeg. Oyama versloeg zijn tegenstrevers meestal met slechts één enkele techniek, een fenomeen genaamd Ichi Geki Hissatsu - one blow certain death.

Op dit moment zijn er miljoenen wereldwijd die enthousiast plezier beleven aan de erfenis van Mas Oyama. Hij stierf in Tokyo op 26 april 1994 na een aanslepende ziekte. Sedert de dood van Sosai Oyama is de oorspronkelijke organisatie in Japan spijtig genoeg in verschillende strekkingen uiteengevallen, die niettemin allen trachten zijn erfenis zo goed mogelijk te bewaren en de standaard van Kyokushin hoog te houden.

Uit het voorgaande blijkt dat Kyokushinkai een erg veeleisende vorm van karate is. Mas Oyama vond dat Karate zo realistisch mogelijk diende te worden beoefend, in de geest van de Bushido, de oude Japanse tradities en erecode van de Samurai. Hierdoor vergen Kyokushin-trainingen het uiterste van haar beoefenaars, zowel op fysiek als op mentaal vlak. Alle lessen starten met een opwarmingsgedeelte dat bovendien stretching en conditietraining bevat. Het doel hiervan is de spieren los te maken, specifieke spiergroepen te verstevigen en het lichaam lenig maken. De uithouding wordt op peil gebracht door onder andere looptraining. Naast een verbetering van de fysieke conditie is het ook de bedoeling de mentale ingesteldheid met betrekking tot uithouding en volharding te verbeteren, ofwel de stamina. Men probeert elke keer zijn of haar grenzen te verleggen. Vervolgens wordt aandacht geschonken aan de basistechnieken van karate, de Kihon. In dit lesgedeelte worden stoot-, slag-, trap- en afweertechnieken op een theoretische manier bestudeerd en langdurig ingeoefend, zodat ze in geval van nood als een reflex kunnen worden opgeroepen. Bijzondere aandacht wordt gegeven aan de controle van de ademhaling, cruciaal voor een vechtsporter. Geleidelijk aan zal de leerling verder doordringen in de fascinerende en mysterieuze wereld van de gevechtskunsten.

Naast de enkelvoudige technieken bestaan er tevens geformaliseerde bewegingsvormen of stijloefeningen waarin de basistechnieken in beweging tegen meerdere hypothetische tegenstrevers en in allerlei mogelijke gevechtssituaties worden uitgevoerd. We noemen dit Kata. Hoe verder een leerling geraakt, hoe ingewikkelder en gracieuzer ze worden, doch ook met des te meer kracht ze dienen te worden uitgevoerd. Coördinatie is hierbij van het grootste belang.

Verder maakt het vrij gevecht of Kumite een belangrijk deel uit van Kyokushinkai Karate. Als voorbereiding worden de basistechnieken uitgevoerd op stootkussens of lederen zak. Dit laat toe om een krachtige techniek te ontwikkelen en de contactoppervlakken te harden. Hiernaast wordt tevens aan schaduwboksen gedaan om de uitvoeringssnelheid van de technieken te verhogen. Vervolgens wordt er met een partner gewerkt om datgene dat werd aangeleerd ook in de praktijk te oefenen. Respect voor de oefenpartner is van het grootste belang. Deze helpt je immers bij je kumite-training. Om zo realistisch mogelijk te werken wordt hierbij contact gemaakt. De begeleidende lesgevers leiden deze kumite echter in goede banen zodat kwetsuren, ondanks het contact, worden vermeden. Daarnaast gebruiken we uiteraard ook diverse beschermingsmiddelen zoals handschoenen, scheenbeschermers, helmen... Dit in het bijzonder bij de kinderen.

Diegenen die dit wensen kunnen deelnemen aan wedstrijden voor kata en/of kumite. De kumitecompetities worden gehouden volgens het wedstrijdreglement van Kyokushin of volgens het knock-out/knock-down-systeem. Anders dan bij de traditionele non- of semicontact karatewedstrijden kan men bij dit systeem enkel scoren door knock-down of knock-out, d.w.z. door het fysiek uitschakelen van zijn tegenstander. De wedstrijd wordt dus niet stilgelegd telkens men elkaar raakt. Dit systeem laat dan ook vol-contact stoten, slagen en trappen toe op het lichaam, met uitzondering van het aangezicht. Uiteraard ligt een streng jureringssysteem met vijf scheidsrechters aan de basis van dergelijke competities.

Tenslotte worden de karatetechnieken ook als zelfverdediging aangeleerd. We spreken dan van Goshindo. Tijdens het hierboven beschreven leerproces zullen de kandidaten achtereenvolgens de volgende stadia doorlopen. Positie (standen), balans (controle houden over de positie), coördinatie, vorm (correcte uitvoering), snelheid, kracht en tenslotte reflex (automatisme).

In de groep van leerlingen onder de twaalf jaar wordt het leerproces op een minder rigoureuze manier opgevat. De nadruk ligt in het spelenderwijze kennis maken met karate. Vanaf twaalf jaar kan men stelselmatig overgaan op een meer formele beoefening, zonder echter uit het oog te verliezen dat men bovenal plezier dient te beleven aan de vaak zware trainingen.